Fotograaf met een passie voor mensen

Daniele Barraco (1980) is een gerenommeerde Italiaanse fotograaf. Hij groeide op als musicus en toerde als drummer zeventien jaar door Europa met zijn band. Hij ziet zichzelf als een moderne classicus. Zijn passie: mensen, hun gezichten en hun verhalen.
Hij benadert zijn onderwerpen met een heldere visuele kracht en een klassiek gevoel voor compositie. Zijn foto's voor de reclame- en redactiesector zijn modern, opvallend en iconisch. 

Waar komt uw passie voor fotografie vandaan? En wanneer heeft u besloten om volledig voor de portretfotografie te kiezen?

Ik was altijd al gefascineerd door foto's. Ik weet nog heel goed hoe ik als kleine jongen in de woonkamer zat en helemaal in de ban was van een diavoorstelling met vakantiefoto's van mijn vader. Ik haalde steeds weer de afzonderlijke dia's uit de projector om ze tegen het licht te houden en vervolgens mijn favorieten uit te zoeken. Dat was dus een beetje hoe ik als kind begon met beeldredactie.

Die herinnering kwam jaren later weer naar voren toen ik eerst een meer algemeen gevoel voor esthetiek ontwikkelde en daarna ook een specifieke interesse in fotografie.

Ik kwam eigenlijk direct aan het begin van mijn carrière al in contact met portretfotografie. In geloof dat het in wezen een manier was om over mijn verlegenheid heen te komen. Ik heb de kans gegrepen om mensen te ontmoeten en om mezelf uit te dagen. Dat was goed voor mijn sociale vaardigheden en voor mijn karakter.

Als portretfotograaf moet je een bepaalde empathie voelen met je model. Wat doet u als dat niet werkt?

Empathie is een wezenlijk onderdeel van portretfotografie. Als de fotograaf en het model zich voor elkaar open kunnen stellen, krijg je geweldige resultaten. Maar het tegendeel kan ook. Soms krijg je onverwacht een eerlijk resultaat dat bevredigend werkt, ondanks dat de empathie eigenlijk ontbrak. Ik vertrouw tijdens mijn werk op mijn instincten en indrukken. Ik wil niets forceren. Ik beschouw mezelf als waarnemer die zich aanpast aan de situaties die vanzelf ontstaan, en die klaar is om die situaties dan met aandacht en vakkundig vast te leggen. Met deze opvatting van portretfotografie krijg je nog een ander perspectief als dat van de fotograaf. Ik denk dat ik door de jaren heen waarschijnlijk een sterker fingerspitzengefühl ontwikkeld heb in mijn omgang met mensen. Tegenwoordig kan ik vreemde en pijnlijke situaties vermijden. 

Bent u op uw huidige punt aangekomen door geduld of door liefde voor de details van schoonheid?

Dat ik zo van details houd, dat is in mijn werk als fotograaf en ook in mijn privéleven zeker een ontzettend belangrijke factor. Maar je hebt ook gewoon geduld en doorzettingsvermogen nodig om als talent op de middellange en lange termijn goede resultaten te kunnen boeken. Voor mij is het einde nog niet in zicht. Ik heb altijd bepaalde doelen voor ogen, en ieder doel dat ik bereik opent weer een deur naar de volgende stap, het volgende niveau. Dat kan ik wel zeggen, na tien jaar als fotograaf en een kort intermezzo als regisseur (dat eigenlijk nog niet afgerond is). Vroeger benaderde ik nieuwe dingen altijd met angst en wantrouwen. Maar nu heb ik mezelf in mijn werk verder ontwikkeld en ben ik juist bewust op zoek naar het nieuwe, het onbekende. Want dat geeft me de impuls die ik nodig heb om mijn passie te behouden. Ieder mens is anders en uniek. En iedere weg die je neemt komt onvermijdelijk uit bij een resultaat. En soms is dat die weg zelf. Het cliché is waar: de reis is belangrijker dan het doel, of eigenlijk is de reis zelf het doel. Iedere weg heeft uitdagingen en successen, beïnvloed door de fijngevoeligheid en de emotie waarmee iemand met die uitdagingen om kan gaan.

In hoeverre heeft de ColorEdge CG319X uw productieproces veranderd?

Sinds ik met de CG319X werk, zit ik minder lang achter de computer. Ik kan effectiever en nauwkeuriger ingrijpen als er een correctie nodig is, zowel bij kleuren als bij texturen. Omdat het een 10-bits monitor is, kunnen gradaties en complexere overgangen tussen grijstinten direct worden weergegeven zonder alias-effecten. Ik werk met hele subtiele belichting en grijze achtergronden. Daarom maakt deze weergave het werken voor mij veel prettiger en bevredigender. Ook als het gaat om kalibratie, hoef ik eigenlijk niets meer te doen. Mijn oude monitor moest ik handmatig kalibreren met een spectrofotometer. Nu doet de CG319X al dat werk en hij werkt zichzelf automatisch bij, door eens per week een kalibratie uit te voeren – precies volgens mijn instellingen.

Kunt u ons iets vertellen over de belangrijkste en meest invloedrijke ontmoetingen die u tot nu toe heeft gehad, en over uw publicatie in Vanity Fair?

Er zijn twee mensen die mijn creatieve leven compleet ondersteboven hebben gegooid. Ten eerste en als allerbelangrijkste: mijn partner Alice. Zij zag dat ik als fotograaf potentie had en heeft me aangemoedigd om voor deze carrière te gaan. Het is dus ook deels dankzij haar dat ik hier vandaag zit en een interview heb met een van de meest bekende monitorfabrikanten ter wereld. De tweede doorslaggevende ontmoeting heb ik ook aan Alice te danken. Via haar heb ik Francesco De Gregori leren kennen. We zijn inmiddels zo'n 10 jaar bevriend. In het begin was dat zeker niet voorspelbaar, maar op een gegeven moment ontwikkelde zich vrij plotseling een vriendschap met enorme wederzijdse waardering. Ik heb ontzettend veel geleerd van Francesco, hoewel hij ongetwijfeld zou zeggen dat het nooit zijn bedoeling was om me iets te leren. Sommige mensen hebben gewoonweg zoveel charisma, zoveel competentie en gevoel, dat ze je hoe dan ook input geven, zonder dat ze dat expres doen of überhaupt zelf merken. Dankzij Francesco ging het balletje gewoon rollen en nu ben ik op een volgende hoogtepunt in mijn carrière beland, na ontelbaar veel fotoshoots en de documentaire Vero dal Vivo, geproduceerd door Caravan en Rai Cinema. Dat hoogtepunt is ook wel een beetje een droom die realiteit geworden is, een doel waar ik jarenlang naartoe heb gewerkt: de cover van de Vanity Fair. Dat is voor portretfotografen altijd al de gouden standaard geweest. Toen ik die mijlpaal bereikt had, heb ik de tijd genomen om de balans op te maken. Dat doe ik wel vaker, en na tien jaar in dit vak is het ontzettend belangrijk. Daarbij heb ik de volgende conclusies getrokken:

1. Geluk is belangrijker dan voorbereiding. Het spreekt voor mij voor zich dat een expert goed is in zijn vak. Maar ik heb ook gemerkt dat er geluk bij komt kijken om een project in gang te zetten, terwijl je daarvoor misschien wel maanden of jarenlang hebt geprobeerd om er iets van te maken. Vaak werken dingen niet op een logische manier. Je moet er gewoon klaar voor zijn en snel reageren als de gelegenheid zich dan voordoet.

2. Met foto's redden we de wereld niet, waarschijnlijk integendeel. Daarom moet je altijd rustig blijven en geconcentreerd. Daar heb je meer aan dan wanneer je iets wilt bewijzen wat je niet bent.

3. Een goede fotograaf behaalt snelle winst, maar als professioneel kunstenaar kan je alleen op de lange termijn winnen. Je kan je carrière niet voorspellen. Zelfs als je vergelijkingen trekt en voorspellingen doet, ziet de werkelijkheid er vaak anders uit. Snel aanpassingsvermogen en een gezonde dosis optimisme kunnen goed van pas komen bij het opbouwen van je eigen carrière. In dit vak zijn de beroemde kunstenaars vaak degenen die niet alleen geweldig talent hebben, maar ook eindeloos veel doorzettingsvermogen en geduld.

4. Angst en remmingen helpen niet, die zitten alleen maar in de weg. Jezelf laten gaan in het creatieve proces is waarschijnlijk een van de weinige echte vrijheden die we hebben en ook nodig hebben: als je in dit proces je emotionele balans kan vinden, helpt dat bij het maken van je kunst.

5. Voor alles wat ik hierboven niet heb genoemd is er een workshop, waar je voor moet betalen. Nee, grapje. Je mag jezelf niet te serieus nemen, dan kan het echt heel vervelend worden.